Arnold – som dødde på nyttårsaftan – var eit varmt og godhjerta menneske. Han var samstundes ein nyfiken vitskapsmann som tenkte nytt og var trygg nok til å utmane den rette læra og gå nye vegar i medisinen. I ei tid då mange meinte at magesår var ein stress-sjukdom, gjorde han folk friske ved å slå ned infeksjonen som var årsaka. Hen berga liv då han som fyrstemann her til lands, transplanterte avføringsmikrobar frå friske folk til pasientar med livstruande diare (fekal transplantasjon). 

I oppveksten på ein vestlandsgard fekk Arnold med seg kunnskap om dyr, planter og røynsle frå praktisk gardsdrift. Han og eg – som hadde same oppveksten – snakka ofte om kor viktig denne røynsla var for vårt arbeid som vitskapsfolk. Vi snakka om kvifor det hadde seg slik at born i gardsmiljø, ikkje var mykje plaga av astma og allergi. Kva kunne grunnen vera? Kva kunne dei immunologiske, biokjemiske og mikrobiologiske mekanismane vera? Vi undrast på kvifor eit miljø rikt på mikroorganismar og det me kalla ”rein skit” var godt for immunsystemet, og jamvel kunne råda bot på sjukdomar knytt til livsstilen i bysamfunn. 

Samarbeidet med Arnold vart eit vitskapleg vendepunkt for meg, og mikrobiota i tarm og elles i kroppen var vår vitskaplege fellesnemnar. Diskusjonane med Arnold er noko av det mest givande eg har fått vera med på, og eg er glad for at eg fekk sagt han dette mange gonger, seinast like før han døydde. 

Arnold var raus med alle og mest av alt med pasientane sine. Eg har sjølv vore vitne til hans omsorg og innsats for pasientar med sjukdomar som skriv seg frå forstyrra mikrobiologiske tilhøve i tarmen. Det er mange av desse som er djupt takksame for det Arnold gjorde for dei. Det veit eg. 

Eg vart kjent med Arnold sin familie, kona Tove og sønene. Eg helsar dei alle i ei tid som tyngjer dei.